همسایه ها با خبر می شدند حاجی دارد می آید آب در دست داشتند زمین می گذاشتند و بدون دعوت و صرفا برای ثواب به استقبال می رفتند. عرق چین قلاب باقی و چادر سفید بر سر حجاج تنها علامتی بود کهنشان از سفر معنوی و روحانی حج و زائران مکه داشت. حاجی بدون هیچ گونه تشریفاتی وپذیرایی با یک خداحافظی ساده و حلالیت طلبیدن واقعی و بدون وام و قرض و بدهی به سفر حج مشرف می شد و درنهایت سادگی اما سبکبال از سفر باز می گشت. سالهاست که بدرقه و بازدید از زائران خانه خدا در فرهنگ ایرانی، اسلامی نهادینه شده است.
فرهنگی نیکو که اکنون دستخوش تغییرات شده و برای برخی از حجاجخرید سوغاتهای گران قیمت و کرایه تالار پذیرایی و تالارهای غذاخوری مجلل و با شکوه به جای یک ولیمه ساده سفر از پرداختن به آداب و مناسک معنوی حج مهمتر شده است. متأسفانه این سنت پسندیده همانند بسیاری از سنتهای ایرانی دستخوش تغییرات زیادی شده به نحوی که اکنون چاووشی خوانی درزمان بدرقه حاجی از بین رفته و سفره های ولیمه که پای آن آشنا و غریبه و بخصوص فقرا می نشستند،
جایش را بهسالن های مجلل، تالارها و باغهای پرزرق و برق با میهمانان ویژه با انواع و اقسام آرایش های مخصوص حاجی و لباس شبهای گران قیمت با سنگ دوزیها و منجوق و پولک داده است و هدایای تبرکی اعم از قواره های چادری و سنگ غار حرا و آب زمزم و تسبیح چوبی با عکس خانه خدا هم جایش را با رایانه کیفی، پارچه های حریر، لوازم صوتی و تصویری و آرایشی و بهداشتی و انواع و اقسام اسباب بازیها عوض کرده است.
تغییرات مشهود در سنت مراسم حج موجب شده تا هزینه حجاج برای سفر به خانه خدا چند برابر شود و حاجی به جای پرداختن به آداب و مراسم حج وادای مستحبات، دغدغه خرید سوغاتی و سالن و تالار غذاخوری برای پذیرایی از میهمانان و نصب پارچه و پلاکارد و هزار جور تشریفات، تجملات و مسائل مادی و دنیوی را داشته باشد.
